بر دشمـنـان عـتـرت و قـرآن هـمـاره            در هر نفس نـفـرین و لعـن بی شماره

اینان که بـدتـر از نـصـارا و یهـودنـد            فرزند شیطان، خصم دین، آل سعودند

بر مکـتب اسلام و ایـمان حمله کردند            با آیـۀ قـرآن به قـرآن حـمـلـه کـردنـد

اینان نه یک مذهب که یک حزب پلیدند            نسل ابـوسـفـیـان و مـروان و یـزیـدند

دل هایشان از تیره گی پُر، خالی از نور            چشمانشان در این جهان و آن جهان کور

بر آل یـاسین ظلم، از حـد بیش کردند            تفسیر قـرآن را به رأی خویش کردند

خصم خـدا، خـصم نـبی، خصم کـتابند            از کفرشان سنّی و شیعـه در عـذابـنـد

گـویـنـد مـشرک زائـر خـتـم رسُـل را            خوانند مـرده از جهـالت عـقـل کل را

در چاه جهل و تیره گی ماندند، ماندند            گویی به عمر خویشتن قرآن نخواندند

یعقوب کز بوی پسر قـلبش صفا یافت            چشم وی از پیـراهن یوسف شفا یافت

آن تکّۀ چوبی که مـوسی را عصا شد            هم بحر را بشکـافت و هـم اژدهـا شد

روزی که عیسی مرده گان را زنده می کرد            بر جهل این اشتر چران ها خنده می کرد

رو تیره، دیده کور، دل، آلوده و چرک            از پای تا سر کفر و از پا تا به سر شرک

بـوزیـنـه هایی بر فـراز مـنـبـر وحـی            یـار شـیـاطـیـن دشـمـن پیغـمـبر وحی

بر تربت پـاک امـامـان حـمـلـه کردند            خواندند قرآن و به قـرآن حمله کردند

در بـغـض اولاد عـلـی بـیـداد کـردنـد            اجـداد خود را در شـقـاوت یـاد کردند

با دست آن پرورده های دست شیطان            شد تربت پاک حسن با خـاک یکـسان

کُـشتـنـد با دعـویّ دین یـاران دیـن را            کردند ویـران قـبـر زین العـابـدیـن را

پـنـجـم امـام مـا کـه جـان مـا نـثـارش            گردید با سطح زمین یکسان مـزارش

آمـد جــسـارت بـر کـتـاب نــاطـق مـا            ویـرانـه شـد قــبـر امــام صــادق مــا

دادنـد پــاداشِ امـیــر الـمــؤمـنــیـن را            کـردنـد ویـران مــرقـد امّ الـبـنـیــن را

قـبـر شـهـیـدان اُحـد ویــرانـه گـردیــد            شهر مدینه سر به سر غم خانه گردید

ویـران شد از بیـداد آن قـوم سـتـم گر            قـبـر اُمّ و ابـن و اَب و عــمّ پـیـمـبــر

ای کـافران، اجـر رسـول الله این بود؟            یـا احـتـرام آن زیــارتـگـاه ایـن بـود؟

لـعـن ابـد را تا ابـد بـر خود خـریـدیـد            الحق که یکـسر آل مـروان و یـزیـدید

صد شکر کان جا قبر زهرا بی نشان بود            از دیـدۀ نـاپـاک نـاپـاکـان نـهـان بــود

ورنـه از ایـن بـیـداد گـرهای حـرامـی            می شـد به نـامـوس خـدا بی احـترامی

اجــداد ایـن نــامــردهــا بــا تـازیـانـه            کُـشـتـنـد نـامـوس ولایت را به خـانـه

آتـش زدنـد از راه کـیـن بیت الـولا را            بیت الـولا نـه خـیـمـه هـای کـربـلا را

اجـداد ایـنـان در سـقـیـفـه عهـد بستـند            پیـشـانی فـرزند زهـرا را شـکـسـتـنـد

اجـداد این ناپاک ها خـنجـر کـشـیـدنـد            سـر از تن فـرزنـد پیـغـمـبـر بُـریـدنـد

اینان همه مغضوب زهـرای بتـول اند            مـلـعـون قـرآن و خـداوند و رسول اند

دائم به قـرآن حـمـلـه ور با نـام قـرآن            چـون غُـدّه رویـیـدنـد بـر انـدام قـرآن

یـا رب به پـیـشـانیّ مـجـروح پـیـمبـر            یا رب به قـرآن و به زهـرا و حـیـدر

یـا رب بـه خـون اوّلـیـن یــار ولایـت            تـنــهــا تـریـن قـــربــانـی دار ولایـت

یارب به رازی که عـلـی با چاه گـفته            یارب به غـم هایی که او در دل نهفته

یارب به باغ حـیـدر و یـاس کـبـودش            یارب به آن بیتی که بالا رفت دودش

تـا آتـش قـلـب مــحــبّــان را نـشــانــد            تـا انـتـقــام آل عـصـمـت را سـتــانــد

رخت فـرج بر قـامت مهـدی بپـوشان            بر تشنه گان، جام وصالش را بنوشان